از نظریه تا عمل:

1. شانس یک تبیین بیرونی و از نوع ناپایدار است. شانس را حتی از گفتمان روزانه حذف کنیم. متأسفانه شانس یک باور بد و غلطی است که امکان پذیرش مسوولیت را سلب می کند.
2. از بازی هایی که در آن تلاش و دقت و تمرکز جایی ندارد و صرفاً بستگی به شانس دارد، حتی الامکان اجتناب کنید.
3. مفهوم قرعه کشی و تصادف را برای کودکان تشریح کنید و به بازی بگیرید و توضیح دهید ما خیلی در این موارد نقشی نداریم.
4. به جای این که کودک خود را باهوش بدانیم و بنامیم! او را پرتلاش و پایدار در کار معرفی کنیم. مگر نه این که 94% افراد این کره ی خاکی نرمال هستند! ولی رمز موفقیت بسیاری از موفق ها، نه هوش بالا بلکه، فاکتور تلاش همراه با طرح و برنامه ی آن هاست. 
5. دیدی فرایند نگر داشته باشیم. اگر می خواهید کودک از تلاش نایستد و منبع تغییر را در درون خود جستجو کند همواره تلاش او را ببینید و با تشویق، انرژی بخش باشید. بجای این به او بگوییم این کار را بکن! دوباره امتحان کردن را از او بخواهیم.
6. کودکی که خود را باهوش می داند و ممتاز، ممکن است در بسیار از عرصه ها به چالش کشیده شود و ای بسا بر این باور خود یک خط بکشد. او در بیشتر لحظات اضطراب و نگرانی را تجربه خواهد کرد.
7. تغییر باور یک کودک که خود را ناتوان می بیند بسیار سخت است. حال آن که تلاش جنبه ناپایدار داشته و با بیشتر و یا کمتر کردنش، می توان نتایج متفاوتی را تجربه کرد.